CHRZEST ŚWIĘTY
Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania. Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie
Chrzest św. jest sakramentem, w którym przez polanie wodą i wymówienie słów sakramentalnych człowiek otrzymuje odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów przed chrztem popełnionych oraz staje się dzieckiem Bożym i otrzymuje życie wieczne. Ustanowił go Chrystus i ?powierzył wraz z Ewangelią swojemu Kościołowi, gdy polecił Apostołom: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego? (Mt 28, 19).Poprzez chrzest święty ludzie wchodzą do wspólnoty Kościoła, uczestniczą w powszechnym kapłaństwie, stają się uczestnikami Bożej natury, a wszczepieni w Chrystusa, w jego misterium śmierci i zmartwychwstania przechodzą ze śmierci grzechu do życia w łasce. Kościół, otrzymawszy polecenie Chrystusowe głoszenia Ewangelii i udzielania chrztu, już od pierwszych wieków chrzcił nie tylko dorosłych, lecz także niemowlęta. Zawsze bowiem uważał, że według słów Pańskich: Jeśli się ktoś nie odrodzi z wody i Ducha Świętego, nie może wejść do królestwa Bożego? (J 3, 5), dzieciom nie należy odmawiać chrztu, ponieważ chrzci się je w wierze tego właśnie Kościoła, wyznawanej publicznie przez rodziców, przez chrzestnych i przez innych uczestników.Dla dopełnienia całej prawdy sakramentu trzeba, aby dzieci były potem wychowywane w tej wierze, w której zostały ochrzczone.Chrzest jest początkiem nowego życia, życia we wspólnocie z Jezusem i z wszystkimi, którzy w Niego wierzą. Na znak zapoczątkowania czegoś nowego otrzymujący chrzest zostaje nazwany po imieniu. Przeważnie jest to imię świętego, który ma być nam w życiu wzorem i patronem.Przyjęcie chrztu pociąga za sobą konsekwencje. Człowiek ochrzczony winien żyć inaczej niż nie ochrzczony, bowiem dla niego miarą życia stał się Chrystus. Chrzest nie może być tylko wydarzeniem z przeszłości. Sakrament ten stawia przed nami zadania nieustannego upodabniania się do Chrystusa. Dla chrześcijanina oznacza to przyjęcie tego, co Jezus nakazuje: uznanie potrzeb bliźnich za swoje, stawanie po stronie cierpiących i słabych, szukanie woli Bożej w każdym zdarzeniu i jednoczenie się przez miłość z Bogiem.
BIERZMOWANIE
Sakrament
bierzmowania wraz ze chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia
chrześcijańskiego, dlatego przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako
dopełnienie łaski chrztu. Jedność tych sakramentów winna być zachowana, stąd w
niebezpieczeństwie śmierci udziela się tego sakramentu nawet dzieciom
Istotnie, przez sakrament bierzmowania ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z
Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze
mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary
słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej.
Chrystus Pan obiecał swoim uczniom, że Duch Święty będzie ich wspomagał,
aby także wobec prześladowców dawali świadectwo nieugiętej wiary. W dzień przed
swoją męką obiecał Apostołom, że ześle od Ojca Ducha prawdy, który pozostanie z
nimi na zawsze. Wreszcie po swoim zmartwychwstaniu Chrystus obiecał, że wkrótce
ześle na nich Ducha Świętego, który napełni ich mocą i uczyni Jego świadkami: Gdy
Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami? (Dz
l ,8).
Najstarsze świadectwo o udzielaniu sakramentu bierzmowania zapisane jest w
Dziejach Apostolskich i mówi wyraźnie i szczegółowo o udzielaniu tego znaku
wiary jako dopełnienia chrztu świętego. Czytamy tam: Kiedy Apostołowie w
Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej
Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha
Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w
imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha
Świętego (Dz 8,14-17).
Skutkiem sakramentu bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego, jakie
niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. Bierzmowanie
przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej:
- zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie;
- ściślej jednoczy nas z Chrystusem;
- pomnaża w nas dary Ducha Świętego;
- udoskonala naszą więź z Kościołem;
- udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego
do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy
nie wstydzić się Krzyża.
Sakramentu bierzmowania, podobnie jak chrztu, którego jest dopełnieniem, udziela się tylko jeden raz. Wyciska on w duszy niezatarte duchowe znamię, charakter, który jest znakiem, że Jezus Chrystus naznaczył chrześcijanina pieczęcią swego Ducha, przyoblekając go mocą z wysoka, aby był Jego świadkiem.
Charakter sakramentu udoskonala kapłaństwo wspólne wiernych, otrzymane w chrzcie,
a bierzmowany otrzymuje moc publicznego wyznawania wiary w Chrystusa, jakby na
zasadzie obowiązku.
Właściwym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami przekazywali Go wiernym przez włożenie rąk. Biskup udzielił o. Kazimierzowi Dorocińskiego specjalnego pozwolenia stałego aby on w jego imieniu udzielał Sakramentu wiernym.
Właściwym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami przekazywali Go wiernym przez włożenie rąk. Biskup udzielił o. Kazimierzowi Dorocińskiego specjalnego pozwolenia stałego aby on w jego imieniu udzielał Sakramentu wiernym.
